Antara Cinta dan Pengorbanan...

“Assalamualaikum nekcun!” terdengar suara romantis di telefon apabila nekcun tergesa-gesa menjawab telefon yang berdering-dering di atas meja sehingga tidak sempat hendak melihat nombor yang terpapar tadi.

“Mualaikumsalam, siapa nih?” soal nekcun dengan nada serius kerana baru balik dari mesyuarat yang agak menyenakkan perut.

“Sibuk ke?”

“Eeemmm… sibuk juga! Encik siapa ni… dan apa yang boleh saya bantu?” nekcun cuba melembutkan suara kerana khuatir mungkin pelanggan syarikat yang perlu dihormati.

“Betul nekcun boleh bantu saya?”

“Siapa awak ni? Kalau tak mustahak, saya akan letak telefon ini kerana saya ada banyak kerja yang perlu dibereskan sekarang!” jawab nekcun spontan kerana nekcun baru tersedar yang sipemanggil itu menyebut nekcun dan bukannya nama nekcun yang sepatutnya. Maka sudah pasti dia bukan pelanggan syarikat yang mempunyai urusan rasmi dengan nekcun.

“Awak masih seperti dahulu ya… cepat melenting!”
“Hei… siapa awak ni? Sorry… I’m busy….”
“Nanti, nanti Kay!... jangan letak telefon… “ kedengaran suara itu merayu sebelum nekcun sempat mahu meletak telefon ke ganggangnya.
“Apa awak nak?”
“Saya nak bercakap dengan Kay! Saya rindu pada Kay, pada suara Kay!...”

Nekcun terkedu sebentar bila mendengar dia menyebut nama ‘Kay’… hanya seorang sahaja yang pernah memanggil nekcun dengan nama itu! Hati nekcun jadi berdebar! Dari mana dia dapat nombor telefon ini? Mengapa tiba-tiba dia mencari aku?... nekcun benar-benar bingung…

“Kay!... kenapa senyap?”
“Eeerrr… awak di mana? Macam mana awak boleh dapat nombor telefon saya ini?”
“Saya sentiasa mengikuti perkembangan hidup Kay…”
“Kenapa awak buat begitu?”
“Saya rasa Kay tahu kenapa!”
“Kan awak dah janji tak mahu ganggu hidup saya lagi! Kenapa sekarang awak datang cari saya?”
“Saya perlu jumpa Kay!... perlu sangat sebelum saya meninggalkan Kay untuk selamanya!” kedengaran suara yang amat lirih merayu.
“Maksud awak?”
“Penyakit lukemia yang menyerang saya telah sampai ke tahap critical!... Doktor kata sudah tidak ada apa lagi yang boleh dibuat…”
“Awak kena penyakit lukemia? Sejak bila?”
“Sejak saya melepaskan cinta Kay untuk dimilikki oleh lelaki lain!...”
“Mengapa awak berbuat begitu? Kenapa awak tipu saya?” Air mata nekcun sudah hampir berderai di tubir mata.
“Kerana saya amat mencintai Kay. Saya tidak mahu Kay menderita kerana saya!”

Nekcun terjelepok di kerusi. Kerongkong nekcun terasa tersumbat. Air mata tidak dapat di tahan lagi dari terus berderai membasahi pipi…

Inikah yang dipanggil Pengorbanan sebuah Percintaan?... sehingga ke hari ini nekcun masih mencari jawapan yang entah sampai bila akan nekcun temui…