Hadiah anak-anak kepada ibu bapa...

Dalam seminggu dua ni nekcun rasa macam 24 jam sehari itu bagaikan tidak mencukupi bagi nekcun untuk menguruskan kerja-kerja pejabat dan juga kerja-kerja di rumah yang bertimbun-timbun sehingga untuk menulis sebaris ayat pun nekcun rasa tidak berkesempatan. Sebab itu jugalah teratak nekcun ni dah macam penuh sawang pulak!... hehehe...

Hujung minggu lepas (Hari Sabtu 8/8/2009) pun nekcun sibuk juga kerana menghadiri majlis Konvokesyen anak nekcun yang bungsu di MMU dan pada malamnya pula nekcun mengadakan sedikit majlis makan-makan dan do’a kesyukuran di rumah nekcun sempena dengan kejayaan anak nekcun itu. Alhamdulillah, semuanya berjalan lancar walaupun nekcun terasa agak penat juga.

Nekcun dan atok memang amat bersyukur kerana anak bungsu sudah selamat konvokesyen dan telah pun bekerja. Semasa majlis konvokesyen tu, nekcun lihat ramai graduan-graduan yang riang gembira apabila dapat bertemu semula dengan rakan-rakan mereka setelah mereka meninggalkan kampus. Termasuklah anak bungsu nekcun! Bukan main lagi dia dan kekawannya berpeluk-peluk bila telah lama tidak berjumpa dan mereka juga mengenalkan ibu bapa masing-masing yang turut gembira melihat anak-anak menerima Ijazah di atas pentas.

Itulah salah satu kepuasan yang akan dirasa oleh setiap ibu bapa iaitu bila anak-anak yang dijaga dari kecil telah berjaya mencapai cita-cita mereka. Pada pendapat nekcun, sudah tentu semua ibu bapa akan merasa bahgia bila melihat anak-anak mereka berjaya di dalam pelajaran dan kerjaya. Mereka tidak akan meminta apa-apa dari anak-anak mereka, melainkan kejayaan anak-anaklah yang mereka anggap sebagai hadiah untuk menghargai penat lelah mereka menjaga dan mendidik anak-anak itu sejak kecil.

Melihat telatah mereka, teringat nekcun ketika menghadiri majlis konvokesyen nekcun dulu. Ketika semua kawan-kawan sebuk memperkenalkan ibu bapa kepada kekawan yang lain, nekcun pula sebuk memperkenalkan suami dan anak-anak. Bukan nekcun tidak menghargai budi kedua ibu bapa nekcun tetapi mereka yang lebih merelakan atok dan anak-anak untuk bersama nekcun ketika itu. Namun nekcun tahu, kedua ibu bapa nekcun tetap gembira dan bahgia bila melihat nekcun bahgia bersama atok.

Walaupun terasa malu juga kerana dah beranak pinak baru teringat nak ke Menara Gading, (nak buat camna… atok meminang awal sangat!... hehehe…) tapi nekcun tetap rasa bersyukur kerana tercapai juga cita-cita nekcun untuk menggenggam segulung Ijazah. Bagi nekcun, ‘nothing is too late’… 'Tiada siapa yang akan merubah kehidupan kita kalau bukan diri kita sendiri!'... Wallahualam.